Co kurwa, nie spodziewaliście się mnie tutaj tak wcześnie? Tak wiem, znów zaniedbałem, przepraszam. lecimy.
Każdy je ma, każdy wie co to, są różne, ale zazwyczaj cisną, gniotą, uwierają, wszystko co tylko nas ogranicza itd, itp. Na początek może jakoś tak inaczej? Kawałek dla klimatu c; p.s tak wiem, że habits to są przyzwyczajenia, nie zobowiązania.
https://www.youtube.com/watch?v=zBKsmc8PzMQ
O czym to ja? Zobowiązania, czy ktoś ich nie ma? Czy jest człowiek, który nie zobowiązałby się kiedykolwiek do czegoś? Do wyniesienia śmieci, wierności, milczenia, zrozumienia. Pokażcie mi kto tak twierdzi, a pokaże wam kłamcę :v.
Nie ma nikogo, kto by tego nie robił, ja sam jestem zobowiązany do wielu rzeczy, blog jest przyjemnością, ale też zobowiązaniem, piłka to pasja, ale też zobowiązanie, szkoła nie ma jakiegoś pozytywu, ale też jest zobowiązaniem i trzeba z tym żyć. Ale czy musimy koniecznie wchodzić w zobowiązania by dobrze żyć? Czy nie możemy się spokojnie bez tego obejść?
Pierwszy przykład? Seks bez zobowiązań. Wielu ludzi mówi, że to najlepsze co może nas spotkać, bo przecież wolność, seks, same przyjemności, nie wiem jak z tym jest, ale z pewnością kiedy będę wiedział nie omieszkam się tym podzielić, ale nie o tym. Spójrzmy na ten przykład. Seks, wolność, spokój. Czy może być coś lepszego? Nasuwa się pytanie czy to dalej to samo, czy jest to dobre.
Co ja o tym sądzę? Sądzę, że jest to dobra opcja, jak wspomniałem póki co nie wiem nic na ten temat, ale czy nie byłoby dobrym nie wchodzić w nic, nie narażać siebie i kogoś na różnego rodzaju problemów, nie oszukujmy się, w 90% przypadków dążąc tylko do seksu? Czy nie lepiej w takim razie pozostać w stosunkach koleżeńskich, przyjacielskich i robić to na co ma się ochotę, nie ponosząc za to konsekwencji?
Oczywistym jest, że nie będziemy mogli robić takich rzeczy mając 50-60 lat, więc dlaczego teraz, kiedy jesteśmy młodzi nie mielibyśmy korzystać z tego, że jesteśmy w tym wieku? Nie będę tu silił się na jakieś własne weny twórcze, podrzucę cytat:
'hajsy, orgazmy, dupy i ciuchy, sam kiedyś chciałem mieć tego tyle, ale to wszystko przeminie i dlatego należy wykorzystać każdą chwilę'
w sumie jak ktoś jest leniwy to przeczyta tylko ten cytat i zrozumie cały post, bo pierwszy raz spuentowałem wszystko w jednym zdaniu, wow.
Oczywiście nie mówię, że związki są złe, że zobowiązania to ciota i chuj, ale moja opinia jest taka, ile mogę tyle korzystam z tego, że na razie nic jeszcze nie muszę.
:v
poniedziałek, 26 stycznia 2015
wtorek, 20 stycznia 2015
#17 words
Słowa? Co to właściwie znaczy, czym one są, co dają, co zabierają, co tworzą? Najprościej powiedzieć, że słowa to słowa, owszem. Ale czy to tylko to? Czy nie jest to coś więcej niż puste kilka liter. To na nich zbudowane jest wszystko w tym świecie, to słowa budują prawa, zasady, obowiązki, to w słowach wylewane są tony absurdu, bo choć wydają się błahe to są kluczowe w tym gdzie wszystko się zaczyna i kończy, w nas.
Słowa są rozróżniane w wielu opcjach, są słowa obietnic, przeprosin, prześmiewcze, wyniosłe. Można wymieniać i wymieniać, ale nie o to chodzi, o co mi chodzi? Jak my postrzegamy słowa, czym są dla nas?
Wielu ludzi bagatelizuje je, nie dotrzymuje tego co padnie z ust i dopiero jakieś świstki papieru, bądź co bądź wciąż zapisane słowami potrafią ich przekonać, że tego nie wolno, a to musimy. Obietnica ustna zamyka, jeśli nie mamy poparcia w postaci jakiegoś świstka to większość traci wartość, takie mamy czasy, takie mamy obyczaje. O tempora, o mores.
Dlaczego tak jest? Dlaczego wszystko jest takie zmarginalizowane do głupich praw, do konstytucji, dlaczego ludzie nie wiedzą tego co należy, a czego się nie powinno, dlaczego obyczaje są tak specyficzne, że uważamy, iż 'jeśli nie jest zabronione tu i tu, to mogę to robić', kiedyś każdy wiedział czym się zajmuje, a czego nie może się tykać pod żadnym pozorem. Nie mówię tu o średniowieczu, mówię o latach 70-tych, 80-tych naszego wieku, dlaczego?
Zresztą, papier nie tylko ogranicza, papier często pomaga w oszustwach, bo jeśli na papierze jest błąd to trzeba to wykorzystać, bo komu chciałoby się starać respektować coś wobec moralności i dobrych obyczajów. Dlatego tak często ci 'wielcy' mają swoje konta w państwach o, których wiadomo tyle, że istnieją, bo przecież tam prawo jest inne, korzystniejsze.
Nie mówię, że jestem zwolennikiem obalania konstytucji, kodeksów karnych czy statutów, jestem zwolennikiem zwykłej, ludzkiej sprawiedliwości, której dziś już nie ma.
:v
p.s, zapraszam na aska i instagrama:
http://ask.fm/king_ogorre
http://instagram.com/ogorre16
Nie mam tyle czasu by pisać raz dziennie, ale wrzucić coś na insta czy odpowiedzieć zawsze znajdę ten kwadrans ;)
Słowa są rozróżniane w wielu opcjach, są słowa obietnic, przeprosin, prześmiewcze, wyniosłe. Można wymieniać i wymieniać, ale nie o to chodzi, o co mi chodzi? Jak my postrzegamy słowa, czym są dla nas?
Wielu ludzi bagatelizuje je, nie dotrzymuje tego co padnie z ust i dopiero jakieś świstki papieru, bądź co bądź wciąż zapisane słowami potrafią ich przekonać, że tego nie wolno, a to musimy. Obietnica ustna zamyka, jeśli nie mamy poparcia w postaci jakiegoś świstka to większość traci wartość, takie mamy czasy, takie mamy obyczaje. O tempora, o mores.
Dlaczego tak jest? Dlaczego wszystko jest takie zmarginalizowane do głupich praw, do konstytucji, dlaczego ludzie nie wiedzą tego co należy, a czego się nie powinno, dlaczego obyczaje są tak specyficzne, że uważamy, iż 'jeśli nie jest zabronione tu i tu, to mogę to robić', kiedyś każdy wiedział czym się zajmuje, a czego nie może się tykać pod żadnym pozorem. Nie mówię tu o średniowieczu, mówię o latach 70-tych, 80-tych naszego wieku, dlaczego?
Zresztą, papier nie tylko ogranicza, papier często pomaga w oszustwach, bo jeśli na papierze jest błąd to trzeba to wykorzystać, bo komu chciałoby się starać respektować coś wobec moralności i dobrych obyczajów. Dlatego tak często ci 'wielcy' mają swoje konta w państwach o, których wiadomo tyle, że istnieją, bo przecież tam prawo jest inne, korzystniejsze.
Nie mówię, że jestem zwolennikiem obalania konstytucji, kodeksów karnych czy statutów, jestem zwolennikiem zwykłej, ludzkiej sprawiedliwości, której dziś już nie ma.
:v
p.s, zapraszam na aska i instagrama:
http://ask.fm/king_ogorre
http://instagram.com/ogorre16
Nie mam tyle czasu by pisać raz dziennie, ale wrzucić coś na insta czy odpowiedzieć zawsze znajdę ten kwadrans ;)
piątek, 16 stycznia 2015
#16 numer
Wypadł 16 post, nie sądziłem, że doczekam, doczekałem. 16 to numer wyjątkowy dla mnie, numer, który zżył się ze mną, a ja z nim. Odkąd zakładam tą najpiękniejszą koszulkę zawsze mam ten numer, wielu ludzi lubi numery typu 10, 9, 7 czy 11, dla mnie tym najlepszym jest szesnaście, gdziekolwiek będę grał, a pewnie nigdzie dalej niż Górnik nie zagram, chcę by to był mój numer, bo zżyłem się.
Dlaczego 16? Nie wiem, każdy wybierał koszulki, rzucał się na nie, ja zobaczyłem tylko ten, spodobał mi się, wziąłem i tak zostało, został ze mną i jest już czwarty sezon. No i pewnie zostanie już do końca, tego co nazywa się karierą, choć ja bym tego jeszcze tak nie określał.
Nie tylko ja trzymam się numeru i nie tylko ja nie wyobrażam sobie zagrać z czymkolwiek innym na plecach. Edwin od czterech lat strzela tylko z dziewiątką i pewnie, gdyby nie grał z dziewiątką to straciłby szybkość :v, za to taki Skała ma wyjebane, zmienia 18 na 10, potem na siódemkę, bo Milik strzelił dwie bramki i dla niego nie ma to znaczenia.
Nie jestem przesądny, więc nie wierzę w czarne koty, przechodzenie pod słupem czy inne rzeczy z diabłem w tle, ale numer jednak rodzi we mnie coś niezrozumiałego co sprawia, że nie wyobrażam sobie nie zagrać z tym numerem i kiedy tylko jest to możliwe on zawsze jest mój i pewnie nie ma to żadnego wpływu na to jak gram, ale szesnaście jest moje i dopóki będę grał w piłkę będzie moje.
Mam świadomość, że post był przeciętny, a do tego krótki, ale zaraz lecę spać, bo jutro lecimy do Chełma wygrać turniej :v, zapraszam na aska, insta i co tam jeszcze mam:
http://ask.fm/king_ogorre
http://instagram.com/ogorre16
:v
Dlaczego 16? Nie wiem, każdy wybierał koszulki, rzucał się na nie, ja zobaczyłem tylko ten, spodobał mi się, wziąłem i tak zostało, został ze mną i jest już czwarty sezon. No i pewnie zostanie już do końca, tego co nazywa się karierą, choć ja bym tego jeszcze tak nie określał.
Nie tylko ja trzymam się numeru i nie tylko ja nie wyobrażam sobie zagrać z czymkolwiek innym na plecach. Edwin od czterech lat strzela tylko z dziewiątką i pewnie, gdyby nie grał z dziewiątką to straciłby szybkość :v, za to taki Skała ma wyjebane, zmienia 18 na 10, potem na siódemkę, bo Milik strzelił dwie bramki i dla niego nie ma to znaczenia.
Nie jestem przesądny, więc nie wierzę w czarne koty, przechodzenie pod słupem czy inne rzeczy z diabłem w tle, ale numer jednak rodzi we mnie coś niezrozumiałego co sprawia, że nie wyobrażam sobie nie zagrać z tym numerem i kiedy tylko jest to możliwe on zawsze jest mój i pewnie nie ma to żadnego wpływu na to jak gram, ale szesnaście jest moje i dopóki będę grał w piłkę będzie moje.
Mam świadomość, że post był przeciętny, a do tego krótki, ale zaraz lecę spać, bo jutro lecimy do Chełma wygrać turniej :v, zapraszam na aska, insta i co tam jeszcze mam:
http://ask.fm/king_ogorre
http://instagram.com/ogorre16
:v
poniedziałek, 12 stycznia 2015
#15 young and wild and free
So what we get drunk
So what we smoke weed
We’re just having fun
We don’t care who sees
Yo! To znowu ja, wiem, że nikt nie tęsknił, ale jestem :v. O czym dzisiaj? O nas, o młodości, o zabawie, bo dlaczego by nie? Mamy te naście lat, nie mamy zmartwień, bawimy się, lecimy.
Młodość? Narzekamy często jak to nam źle, szkoła, problemy, dojrzewanie, te sprawy, wiadomo. Ale musimy wiedzieć jedno. Za 15 lat to my będziemy tymi starymi, zrzędliwymi ludźmi, którym nic nie odpowiada i, których po godzinie 21 denerwuje wszystko i wszyscy, a o 22 już dawno śpią.
Wszystkiego w życiu trzeba spróbować, najlepiej kiedy jesteśmy młodzi, nic nie smakuje tak dobrze jak w tym wieku, powie to każdy kto już skończył te 20-25 lat i teraz ma problemy znacznie większe niż pryszcze na czole czy zagrożenie z biologii. Jestem w drugiej klasie gimnazjum, prawdziwe zmartwienia zaczną się za rok kiedy będę musiał wybrać szkołę, napisać testy, 'dojrzeć', ale nie po co. Wolę być wiecznym 14-latkiem, który może i dużo rozumie, ale jeszcze więcej wykracza poza jego wiedzę, który nie martwi się czy przeżyje do jutra i czy nie zagłodzi dzieci, bo bądźmy szczerzy. Gdybym miał utrzymać choćby siebie, bez pomocy rodziców to nie było by ciekawie.
Moi rodzice często robią niezrozumiałe dla mnie rzeczy, zabraniają nie wiadomo czego. Przeszkadzają mi w robieniu tego co chcę, przecież jak oni mogą? Ale wiem, że robią to dla mojego dobra i bez tego pewnie dzisiaj chodziłbym w tym co znajdę na ulicy i jadł to co popadnie. Moi rodzice to ludzie dzięki, którym utwierdzam się w moich przekonaniach, twardo stoję przy tym w co wierzę i co popieram, bo to oni nauczyli mnie, że tak powinno się robić, żyć tak jak lubię, ale szanować i cenić innych, jeśli na to zasługują i nie robić tego jeśli nie.
Dzisiaj mam 14-lat, za dwa miesiące skończę piętnaście i stanę przed życiowymi wyborami. Kim zostanę w przyszłości, jaką wybiorę szkołę, w jakim kierunku pójdę w życiu. To wszystko jest przede mną, to wszystko będzie moją zmorą w najbliższej przyszłości, ale teraz? Teraz żyję jak chcę i jak lubię, cause we wild and young and free.
So what we smoke weed
We’re just having fun
We don’t care who sees
Yo! To znowu ja, wiem, że nikt nie tęsknił, ale jestem :v. O czym dzisiaj? O nas, o młodości, o zabawie, bo dlaczego by nie? Mamy te naście lat, nie mamy zmartwień, bawimy się, lecimy.
Młodość? Narzekamy często jak to nam źle, szkoła, problemy, dojrzewanie, te sprawy, wiadomo. Ale musimy wiedzieć jedno. Za 15 lat to my będziemy tymi starymi, zrzędliwymi ludźmi, którym nic nie odpowiada i, których po godzinie 21 denerwuje wszystko i wszyscy, a o 22 już dawno śpią.
Wszystkiego w życiu trzeba spróbować, najlepiej kiedy jesteśmy młodzi, nic nie smakuje tak dobrze jak w tym wieku, powie to każdy kto już skończył te 20-25 lat i teraz ma problemy znacznie większe niż pryszcze na czole czy zagrożenie z biologii. Jestem w drugiej klasie gimnazjum, prawdziwe zmartwienia zaczną się za rok kiedy będę musiał wybrać szkołę, napisać testy, 'dojrzeć', ale nie po co. Wolę być wiecznym 14-latkiem, który może i dużo rozumie, ale jeszcze więcej wykracza poza jego wiedzę, który nie martwi się czy przeżyje do jutra i czy nie zagłodzi dzieci, bo bądźmy szczerzy. Gdybym miał utrzymać choćby siebie, bez pomocy rodziców to nie było by ciekawie.
Moi rodzice często robią niezrozumiałe dla mnie rzeczy, zabraniają nie wiadomo czego. Przeszkadzają mi w robieniu tego co chcę, przecież jak oni mogą? Ale wiem, że robią to dla mojego dobra i bez tego pewnie dzisiaj chodziłbym w tym co znajdę na ulicy i jadł to co popadnie. Moi rodzice to ludzie dzięki, którym utwierdzam się w moich przekonaniach, twardo stoję przy tym w co wierzę i co popieram, bo to oni nauczyli mnie, że tak powinno się robić, żyć tak jak lubię, ale szanować i cenić innych, jeśli na to zasługują i nie robić tego jeśli nie.
Dzisiaj mam 14-lat, za dwa miesiące skończę piętnaście i stanę przed życiowymi wyborami. Kim zostanę w przyszłości, jaką wybiorę szkołę, w jakim kierunku pójdę w życiu. To wszystko jest przede mną, to wszystko będzie moją zmorą w najbliższej przyszłości, ale teraz? Teraz żyję jak chcę i jak lubię, cause we wild and young and free.
Dzięki za 2,800 :v
wtorek, 6 stycznia 2015
#14 homies
Temat nie będzie o pedałach, homies to po angielsku w slangu ziomki, koledzy, mordy. To tak tytułem wstępu. Tradycyjnie zapraszam na aska:
http://ask.fm/king_ogorre
'But am i less a holy
cause i choose to puff a blunt
and drink a beer
with my homies'
Z góry chciałem powiedzieć, że nie napiszę o przyjaciółkach, wam zawdzięczam tak samo dużo, ale dla was jest oddzielny temat, także stay tuned ;).
Przyjaciele, friends, amigos. To są moi ludzie, oni mnie nie zawiedli nigdy, mieliśmy gorsze momenty, mieliśmy spięcia, zbicia, ale dajemy radę. Trzymamy się razem. Oni są różni, są Ci z boiska, za których poszlibyśmy się napierdalać z każdym i wszędzie, są Ci z jednej ławki, są Ci od wyjść razem, domówek, robienia tego czego nie zrobimy z nikim innym. Wszyscy są dla mnie równie ważni, za wszystkich dałbym się pociąć, bo zrozumiałem parę rzeczy.
Bo kim jest dziewczyna przy Twoim przyjacielu, przy Twojej mordzie? Czy ona doniesie Cię do domu kiedy nie będziesz w stanie? Ona będzie Cię pilnować po pijaku czy może ona będzie propsować wszystko co powiesz, a jeśli to okaże się złe to za uszy wyciągnie Cię z tego w co się wjebałeś.
Kim byłbym gdyby nie oni? Kto by pomógł wstać, kto poklepałby mnie po plecach po zawalonej bramce, kto dałby mi ściągnąć kiedy nic nie umiem, dać spisać pracę domową? Kto poświęci mi cały swój wolny czas na mówienie mi, że nie ma sensu się tym przejmować i przecież wszystko będzie dobrze, a ona jest nic nie warta, z kim piło się pierwszy raz? Z kim poziom rozkmin wchodził na poziom greckich filozofów? Chyba nikt mi nie powie, że z dziewczyną.
Nie twierdzę, że każdy musi trzymać moje stanowisko, nie twierdzę, że każdy ma tak jak ja, ale wiem, że nikt nie może się pochwalić takimi ludźmi jakich mam ja. Bywało różnie między nami, ale koniec końców wszystko jest tak jak być powinno i wiem, że wszystko będzie tak jak ma być.
Pozdrawiam Kubę, wszystko będzie dobrze w tej kwestii, zadbam. Pozdrawiam całą bandę świrów z Łęcznej, pozdrawiam Czapsa, nagramy coś wierzę. Pozdrawiam Saczewa, który mnie wprowadził w świat w, którym wcześniej nie byłem, pozdrawiam Arka, który był na otwarciu, pozdrawiam całą Czarną Mambę, jeszcze będziemy na szczycie. Ale szczególnie pozdrawiam Kubę i Krzyśka, braci się nie traci.
:v
http://ask.fm/king_ogorre
'But am i less a holy
cause i choose to puff a blunt
and drink a beer
with my homies'
Z góry chciałem powiedzieć, że nie napiszę o przyjaciółkach, wam zawdzięczam tak samo dużo, ale dla was jest oddzielny temat, także stay tuned ;).
Przyjaciele, friends, amigos. To są moi ludzie, oni mnie nie zawiedli nigdy, mieliśmy gorsze momenty, mieliśmy spięcia, zbicia, ale dajemy radę. Trzymamy się razem. Oni są różni, są Ci z boiska, za których poszlibyśmy się napierdalać z każdym i wszędzie, są Ci z jednej ławki, są Ci od wyjść razem, domówek, robienia tego czego nie zrobimy z nikim innym. Wszyscy są dla mnie równie ważni, za wszystkich dałbym się pociąć, bo zrozumiałem parę rzeczy.
Bo kim jest dziewczyna przy Twoim przyjacielu, przy Twojej mordzie? Czy ona doniesie Cię do domu kiedy nie będziesz w stanie? Ona będzie Cię pilnować po pijaku czy może ona będzie propsować wszystko co powiesz, a jeśli to okaże się złe to za uszy wyciągnie Cię z tego w co się wjebałeś.
Kim byłbym gdyby nie oni? Kto by pomógł wstać, kto poklepałby mnie po plecach po zawalonej bramce, kto dałby mi ściągnąć kiedy nic nie umiem, dać spisać pracę domową? Kto poświęci mi cały swój wolny czas na mówienie mi, że nie ma sensu się tym przejmować i przecież wszystko będzie dobrze, a ona jest nic nie warta, z kim piło się pierwszy raz? Z kim poziom rozkmin wchodził na poziom greckich filozofów? Chyba nikt mi nie powie, że z dziewczyną.
Nie twierdzę, że każdy musi trzymać moje stanowisko, nie twierdzę, że każdy ma tak jak ja, ale wiem, że nikt nie może się pochwalić takimi ludźmi jakich mam ja. Bywało różnie między nami, ale koniec końców wszystko jest tak jak być powinno i wiem, że wszystko będzie tak jak ma być.
Pozdrawiam Kubę, wszystko będzie dobrze w tej kwestii, zadbam. Pozdrawiam całą bandę świrów z Łęcznej, pozdrawiam Czapsa, nagramy coś wierzę. Pozdrawiam Saczewa, który mnie wprowadził w świat w, którym wcześniej nie byłem, pozdrawiam Arka, który był na otwarciu, pozdrawiam całą Czarną Mambę, jeszcze będziemy na szczycie. Ale szczególnie pozdrawiam Kubę i Krzyśka, braci się nie traci.
:v
#13 lies
Kłamstwa? Temat rzeka, książki by można o nim pisać, ale najpierw wielkie, wielkie, ale to wielkie dzięki za 2.000 wyświetleń, jestem w większym szoku niż myślałem, że będę mógł być. Myślałem, że na 300-400 wyświetleniach mi się znudzi, mam 2 tysiące, nie wiem jak, nie wiem skąd, nie wiem kto mnie czyta, ale dziękuję. Przy okazji zapraszam na aska ;)
http://ask.fm/king_ogorre
Kłamstwa, lies, mentiras. Słowo tak dobrze znane w dzisiejszym świecie obłudy i zakłamania, na początek zapraszam do puszczenia sobie tego kawałka dla klimatu postu, bo jestem idiotą i nie umiem nawet ustawić odtwarzacza :v
https://www.youtube.com/watch?v=j5k-16bP4n4
Kłamstwa są takie proste, bo co to za problem troszkę zmienić prawdę? Kłamiemy w różnych sprawach, związkowych, przyjaźnij, rodzinnych, szkolnych. Kłamać można zawsze, bo jaka to trudność? Po prostu okłamać kogoś, on i tak nie dowie się prawdy, on będzie do końca życia żył z tym, że kiedyś ktoś go okłamał i da za wygraną, choć warto byłoby jednak dalej walczyć o coś na czym zależy.
Przykładów jest tak wiele, sami możemy zostać oszukani tak jak możemy kogoś oszukać i nawet się tym nie przejąć, tłumaczymy to dzisiejszym światem, bo przecież lepiej zasłodzić kogoś kłamstewkami niż zgorszyć go prawdą, ale cukier w nadmiarze także zabija.
Jedni kłamią bo muszą, inni, od tak dla zabawy, jeszcze inni tak sobie bez powodu, bo co w tym złego. Kłamie każdy, mężczyzna, kobieta, dziecko, pies, kot, nie ma człowieka, który nigdy by nie skłamał, nie ma kogoś kto zawsze mówiłby prawdę, bo to niemożliwe, jedni robią to w większej skali, inni w mniejszej, Ja staram nie robić się tego wcale, nie wychodzi, bo nie wychodzi, ale staram się unikać kłamstw. To trudne szczególnie kiedy nie chcemy kogoś zranić, jednak pamiętajmy o innych, bo czy nie lepiej od razu poznać prawdę niż później czuć się oszukanym? Z własnego przykładu wiem, że poznać prawdę od razu jest lepszą kwestią.
Zależy Ci na kimś, zdaje Ci się, że go kochasz, ale słyszysz, że 'to nie twoja wina' i po prostu jest tak jak jest i nikt ona nie chce być z nikim, a tydzień później dowiadujesz się, że ona już z kimś kręci i zwyczajnie zostałeś oszukany. Co czujemy? Wkurwienie, smutek. Coś z gatunku pomieszania tych dwóch opcji, potem różne są następstwa. Jedna osoba szybko się pozbiera, nie przejmie się, inna nie będzie umiała tego zrobić i zamknie się w sobie.
Rozczarowanie jest ogromne, a pozbierać się ciężko. Co zrobić w tej sytuacji? Mamy złe myśli. Czy jest ze mną aż tak źle? Czy to moja wina, co robię źle? Myśli aż zabijają się w naszej głowie, a fakt, że zostaliśmy oszukani dodatkowo nas przybija, a co robi wtedy druga osoba? Zapewne bawi się w najlepsze życiem.
A co zrobić w przyszłości z tą sytuacją? Mszczenie się jest najgorszym pomysłem, po co to nam. Co uniesie się w powietrze zawsze spadnie, może karma to głupota, ale ja w nią wierzę, wierzę, że ona wróci. Wierzę w zwykłą sprawiedliwość i myślę, że karma wróci i da o sobie znać.
Bo jakim problemem jest powiedzenie, że zwyczajnie. Nie, to nie ma sensu, nie chcę mieć nigdy więcej nic wspólnego z twoją osobą? Po co wymyślać jakieś głupoty i niszczyć czyjeś poczucie wartości, zaburzać je? Jaki to sens okłamywać kogoś czyniąc mu tylko przykrość, czyż nie lepiej od razu mówić co myślimy?
Ostatnio piszę strasznie ckliwie, ale takie miewam nastroje późnymi wieczorami, musicie wybaczyć, jeszcze raz dzięki za 2 tys. to niesamowite :v
http://ask.fm/king_ogorre
Kłamstwa, lies, mentiras. Słowo tak dobrze znane w dzisiejszym świecie obłudy i zakłamania, na początek zapraszam do puszczenia sobie tego kawałka dla klimatu postu, bo jestem idiotą i nie umiem nawet ustawić odtwarzacza :v
https://www.youtube.com/watch?v=j5k-16bP4n4
Kłamstwa są takie proste, bo co to za problem troszkę zmienić prawdę? Kłamiemy w różnych sprawach, związkowych, przyjaźnij, rodzinnych, szkolnych. Kłamać można zawsze, bo jaka to trudność? Po prostu okłamać kogoś, on i tak nie dowie się prawdy, on będzie do końca życia żył z tym, że kiedyś ktoś go okłamał i da za wygraną, choć warto byłoby jednak dalej walczyć o coś na czym zależy.
Przykładów jest tak wiele, sami możemy zostać oszukani tak jak możemy kogoś oszukać i nawet się tym nie przejąć, tłumaczymy to dzisiejszym światem, bo przecież lepiej zasłodzić kogoś kłamstewkami niż zgorszyć go prawdą, ale cukier w nadmiarze także zabija.
Jedni kłamią bo muszą, inni, od tak dla zabawy, jeszcze inni tak sobie bez powodu, bo co w tym złego. Kłamie każdy, mężczyzna, kobieta, dziecko, pies, kot, nie ma człowieka, który nigdy by nie skłamał, nie ma kogoś kto zawsze mówiłby prawdę, bo to niemożliwe, jedni robią to w większej skali, inni w mniejszej, Ja staram nie robić się tego wcale, nie wychodzi, bo nie wychodzi, ale staram się unikać kłamstw. To trudne szczególnie kiedy nie chcemy kogoś zranić, jednak pamiętajmy o innych, bo czy nie lepiej od razu poznać prawdę niż później czuć się oszukanym? Z własnego przykładu wiem, że poznać prawdę od razu jest lepszą kwestią.
Zależy Ci na kimś, zdaje Ci się, że go kochasz, ale słyszysz, że 'to nie twoja wina' i po prostu jest tak jak jest i nikt ona nie chce być z nikim, a tydzień później dowiadujesz się, że ona już z kimś kręci i zwyczajnie zostałeś oszukany. Co czujemy? Wkurwienie, smutek. Coś z gatunku pomieszania tych dwóch opcji, potem różne są następstwa. Jedna osoba szybko się pozbiera, nie przejmie się, inna nie będzie umiała tego zrobić i zamknie się w sobie.
Rozczarowanie jest ogromne, a pozbierać się ciężko. Co zrobić w tej sytuacji? Mamy złe myśli. Czy jest ze mną aż tak źle? Czy to moja wina, co robię źle? Myśli aż zabijają się w naszej głowie, a fakt, że zostaliśmy oszukani dodatkowo nas przybija, a co robi wtedy druga osoba? Zapewne bawi się w najlepsze życiem.
A co zrobić w przyszłości z tą sytuacją? Mszczenie się jest najgorszym pomysłem, po co to nam. Co uniesie się w powietrze zawsze spadnie, może karma to głupota, ale ja w nią wierzę, wierzę, że ona wróci. Wierzę w zwykłą sprawiedliwość i myślę, że karma wróci i da o sobie znać.
Bo jakim problemem jest powiedzenie, że zwyczajnie. Nie, to nie ma sensu, nie chcę mieć nigdy więcej nic wspólnego z twoją osobą? Po co wymyślać jakieś głupoty i niszczyć czyjeś poczucie wartości, zaburzać je? Jaki to sens okłamywać kogoś czyniąc mu tylko przykrość, czyż nie lepiej od razu mówić co myślimy?
Ostatnio piszę strasznie ckliwie, ale takie miewam nastroje późnymi wieczorami, musicie wybaczyć, jeszcze raz dzięki za 2 tys. to niesamowite :v
niedziela, 4 stycznia 2015
#12 Lose yourself.
Na początku chciałem zaprosić na aska, bo właściwie dlaczego, by nie ;)
http://ask.fm/king_ogorre
Miałem nie pisać, ale Bonson wypuścił zagubioną autostradę i jakoś tak coś we mnie zaskoczyło, by napisać coś troszkę w gatunku 'ucieczki', słysząc jeden z wersów, polecam sprawdzić btw.
https://www.youtube.com/watch?v=NDZtWXQsPM4#t=177
Polinkowałem to zaczynamy? Zaczynamy. Lost yourself? Zgubić się, często się gubimy, często zapominamy kim jesteśmy i kim powinniśmy być, staramy się być nie wiadomo kim, a przestajemy być sobą. Będę pisał nietypowo, pisał wersy z kawałka i przekminiał go na swoje, może warto spróbować.
'Siedzę w domu, czekam kiedy do mnie przyjdziesz,
ale znowu dzwonisz, mówisz mi, że dzisiaj to nie wyjdzie'
Ból zawodu, szczególnie kiedy jest to osoba, która jest dla nas ważna, istotna, bez której nie widzimy świata. Przeżywamy zawód, bo czekaliśmy, cieszyliśmy się na wieść o spotkaniu, a chwilę przed słyszymy to często tak nie szczere 'przepraszam, naprawdę dziś nie dam rady'. Zamykamy się w sobie, gubimy się i chcemy szukać czegoś innego, powątpiewamy w sens tej znajomości, szukamy innego zajęcia, robimy głupie rzeczy, a wszystko to wynika z zawodu jaki nas spotyka i to ten zawód niszczy nas od środka, a mimo to nie staramy się z tym uzewnętrznić.
'Na zarzuty mówię im "jestem dorosły" '
Często odrzucamy pomoc, mówimy innym 'to moje życie, to moja sprawa', 'jeśli się stoczę to stoczę się sam'. Jest w tym wiele racji, sam uważam, że pomaganie ludziom, którzy świadomie niszczą swoje życie jest bezsensem, ale jeśli martwią się o nas bliscy, sami wyniszczają siebie przez naszą głupotę i niechęć do świata to czy nie warto byłoby pomyśleć nie tylko o sobie? Bo jest różnica między poczuciem, że sam radzę sobie ze swoim szczęściem, a między głupotą w imię 'własnej wartości'. Wielka różnica.
'Czasem nie wiem czy to moja twarz i nie ogarniam'
Nie poznajemy się, myślimy czy to rzeczywiście my, czy rzeczywiście stać nas na coś takiego. Bo łatwo pomyśleć, że sam siebie zaskoczyłem pozytywnie, ale czy równie łatwo przychodzi nam myślenie, że mogłem zawalić i zrobić coś źle? Czy przyznam się do błędu i będę się starał jak najszybciej to naprawić czy zrobię jak wygodnie, wyprę się siebie i swojego błędu?
'Gdy zamykasz drzwi za sobą, jakby ktoś ukradł mi tożsamość
Biorę klucze i uciekam zagubioną autostradą'
Może to złe porównanie, ale każdy ma swoją zagubioną autostradę (odnosi się to do linijki, nie ma nic wspólnego z filmem). Każdy ucieka gdzieś, każdy ucieka w coś. W alkohol, narkotyki, gry, melanż. Każdy szuka swojej ucieczki od problemów, od ludzi przez, których serce krwawi. Każdy tego chce, ale czy to rzeczywiście potrzebne? Czy konieczne jest uciekać przed problemem? Czy nie lepiej stawić czoła problemom i wyjść im naprzeciw?
'Ocieram usta z krwi, wszystko dobrze'
Niesamowita linijka, idealny paradoks. Ocieram usta z krwi, wszystko dobrze. Ledwo krew ściekła nam z twarzy, ale wszystko jest już dobrze. Tuszujemy to co siedzi w środku, a w przypadku linijki jest nawet widoczne, bo wstyd przyznać, że życie nie jest takie kolorowe, a my nie składamy się z samych pozytywów jak uważają na nasz temat ludzie. Bo przecież trzeba być pozytywnym i cieszyć ryj, chociaż jest źle, taki jest dzisiejszy świat, musimy za nim pędzić, żeby nie wypaść.
Mam nadzieję, że komuś przypasowała taka forma postu, chciałem spróbować czegoś nowego, nie wiem jak wyszło. Zapraszam do wyrażania opinii na ten temat ;). Zapraszam na aska:
http://ask.fm/king_ogorre
:v
p.s dziękuję
http://ask.fm/king_ogorre
Miałem nie pisać, ale Bonson wypuścił zagubioną autostradę i jakoś tak coś we mnie zaskoczyło, by napisać coś troszkę w gatunku 'ucieczki', słysząc jeden z wersów, polecam sprawdzić btw.
https://www.youtube.com/watch?v=NDZtWXQsPM4#t=177
Polinkowałem to zaczynamy? Zaczynamy. Lost yourself? Zgubić się, często się gubimy, często zapominamy kim jesteśmy i kim powinniśmy być, staramy się być nie wiadomo kim, a przestajemy być sobą. Będę pisał nietypowo, pisał wersy z kawałka i przekminiał go na swoje, może warto spróbować.
'Siedzę w domu, czekam kiedy do mnie przyjdziesz,
ale znowu dzwonisz, mówisz mi, że dzisiaj to nie wyjdzie'
Ból zawodu, szczególnie kiedy jest to osoba, która jest dla nas ważna, istotna, bez której nie widzimy świata. Przeżywamy zawód, bo czekaliśmy, cieszyliśmy się na wieść o spotkaniu, a chwilę przed słyszymy to często tak nie szczere 'przepraszam, naprawdę dziś nie dam rady'. Zamykamy się w sobie, gubimy się i chcemy szukać czegoś innego, powątpiewamy w sens tej znajomości, szukamy innego zajęcia, robimy głupie rzeczy, a wszystko to wynika z zawodu jaki nas spotyka i to ten zawód niszczy nas od środka, a mimo to nie staramy się z tym uzewnętrznić.
'Na zarzuty mówię im "jestem dorosły" '
Często odrzucamy pomoc, mówimy innym 'to moje życie, to moja sprawa', 'jeśli się stoczę to stoczę się sam'. Jest w tym wiele racji, sam uważam, że pomaganie ludziom, którzy świadomie niszczą swoje życie jest bezsensem, ale jeśli martwią się o nas bliscy, sami wyniszczają siebie przez naszą głupotę i niechęć do świata to czy nie warto byłoby pomyśleć nie tylko o sobie? Bo jest różnica między poczuciem, że sam radzę sobie ze swoim szczęściem, a między głupotą w imię 'własnej wartości'. Wielka różnica.
'Czasem nie wiem czy to moja twarz i nie ogarniam'
Nie poznajemy się, myślimy czy to rzeczywiście my, czy rzeczywiście stać nas na coś takiego. Bo łatwo pomyśleć, że sam siebie zaskoczyłem pozytywnie, ale czy równie łatwo przychodzi nam myślenie, że mogłem zawalić i zrobić coś źle? Czy przyznam się do błędu i będę się starał jak najszybciej to naprawić czy zrobię jak wygodnie, wyprę się siebie i swojego błędu?
'Gdy zamykasz drzwi za sobą, jakby ktoś ukradł mi tożsamość
Biorę klucze i uciekam zagubioną autostradą'
Może to złe porównanie, ale każdy ma swoją zagubioną autostradę (odnosi się to do linijki, nie ma nic wspólnego z filmem). Każdy ucieka gdzieś, każdy ucieka w coś. W alkohol, narkotyki, gry, melanż. Każdy szuka swojej ucieczki od problemów, od ludzi przez, których serce krwawi. Każdy tego chce, ale czy to rzeczywiście potrzebne? Czy konieczne jest uciekać przed problemem? Czy nie lepiej stawić czoła problemom i wyjść im naprzeciw?
'Ocieram usta z krwi, wszystko dobrze'
Niesamowita linijka, idealny paradoks. Ocieram usta z krwi, wszystko dobrze. Ledwo krew ściekła nam z twarzy, ale wszystko jest już dobrze. Tuszujemy to co siedzi w środku, a w przypadku linijki jest nawet widoczne, bo wstyd przyznać, że życie nie jest takie kolorowe, a my nie składamy się z samych pozytywów jak uważają na nasz temat ludzie. Bo przecież trzeba być pozytywnym i cieszyć ryj, chociaż jest źle, taki jest dzisiejszy świat, musimy za nim pędzić, żeby nie wypaść.
Mam nadzieję, że komuś przypasowała taka forma postu, chciałem spróbować czegoś nowego, nie wiem jak wyszło. Zapraszam do wyrażania opinii na ten temat ;). Zapraszam na aska:
http://ask.fm/king_ogorre
:v
p.s dziękuję
piątek, 2 stycznia 2015
#11 Wierność
Wracam do, teraz trochę naciągnę, codzienników. Dzisiaj będzie trochę o piłce, bo dlaczego, by właściwie nie. Ale spokojnie, płeć piękna też dostanie trochę głupot z mojej ręki, którymi się nie zanudzi, no przynajmniej nie powinna, może nie dziś, ale dostanie ;).
Do napisania tego postu zainspirował mnie Kuba aka Liverpoolczyk aka Luis Suarez aka YNWA i Steven Gerrard. Kuba, bo jest Liverpoolczykiem, bo to on uświadamia mi to jaki to specyficzny klub i co to znaczy wierność i przywiązanie do barw. Steven Gerrard? Dla trochę mniej wiedzących legenda Liverpoolu, spędził tu całą karierę, a latem postanowił odejść z klubu, nawet mi jako osobie postronnej wobec teamu z Merseyside serce się kraje.
Kim jest Gerrard? Legendą. Uwielbiam tego człowieka, o takich jak on mówi się, że włoży głowę, tam gdzie niektórzy baliby się włożyć głowę. On ma czerwone serce (czerwony to barwy Liverpoolu), ono bije dla tego klubu, a mimo to odejdzie z niego. Dlaczego? Dzisiaj nie ma miejsca na sentymenty. Gerrard jest coraz starszy, w meczach wypluwa płuca, popełnia coraz więcej błędów (przez jeden z takich Liverpool po części stracił mistrzostwo Anglii), nie nadąża za tempem najlepszej ligi świata.
Żeby zrozumieć powagę sytuacji dodatkowo przybliżę jego słowa: 'To najtrudniejsza decyzja w moim życiu. Taka, która męczyła mnie i moją rodzinę od dłuższego czasu. Wydaję oświadczenie już teraz, by menedżer i drużyna nie byli rozkojarzeni spekulacjami dotyczącymi mojej przyszłości. Od teraz aż do ostatniego kopnięcia w sezonie będę w pełni oddany drużynie tak, jak byłem zawsze do tej pory'
Kiedyś takie zachowanie było normą, większość graczy grała od początku do końca w jednym klubie, transfery były rzadkie, ale dziś to nie do pomyślenia. Gracze największych wrogów zmieniają między sobą barwy klubowe, wszystko co za sprawą pieniędzy. Luis Figo zmieniał Barcelonę na Real Madryt (został obrzucony komórkami na Camp Nou), Mario Gotze zmieniał Borussię Dortmund na Bayern Monachium, Carlos Tevez zmieniał Manchester United na City i to jako tako uchodziło im na sucho. Co w tym czasie robił Gerrard? Grał dla Liverpoolu, grał tam kiedy Liverpool był w środku tabeli, grał tam kiedy Liverpool przechodził kryzys, grał tam kiedy głupio tracili mistrzostwo, ale grał tam przede wszystkim w meczu, który zaraz po zeszłorocznym finale Ligi Mistrzów w Lizbonie (Real - Atletico 4:1) jest dla mnie najpiękniejszym w historii futbolu.
O co chodzi z tym meczem? Polecam zapoznać się z tym przed dalszym czytaniem. Nie będę tego opowiadał, w skrócie:
KLIK
No właśnie, gol Gerrarda 3:1, potem Smicer, Xabi Alonso, Dudek. Każdy kibic Liverpoolu płacze kiedy sobie o tym przypomina. Liverpool nie jest Realem, Barceloną. To nie jest klub, który uniknie każdego kryzysu, już teraz nie umie tego uniknąć kiedy Suarez odszedł (król strzelców Premier League zeszłego sezonu) Liverpool popadł w szarość. A mimo tej szarości Stevie dalej gra dla Liverpoolu. Dlaczego odchodzi? Nie jest to pewne, ale według mnie odchodzi dla dobra klubu. Wie, że zarabia pewne pieniądze, wie, że nie daje rady, wie, że klub potrzebuje tych pieniędzy dla kogoś innego. Dlatego odchodzi. Teraz jedynym jego zmartwieniem jest to czy jego pomnik będzie ładny, czy konstruktorzy coś zepsują.
Mówimy o wierności małżeńskiej, koleżeńskiej, rodzinnej. Ale kiedy mówimy o wierności do klubu? Czy wspominamy o najtrudniejszej z trudnych miłości? West Ham United jest typowym angielskim średniakiem, ale dla mnie to najpiękniejszy angielski klub. West Ham spada, awansuje, trzyma się w lidze, znowu spada i znowu awansuje. Tak wygląda jego żywot. Jeśli jesteś dobrze prezentującym się gracze West Hamu to wiesz, że zaraz odejdziesz do Chelsea, Arsenalu, Manchesteru, Tottenhamu. Gracze odchodzą i przychodzą, ale kto zostaje? Oni.
Futbol to nie sprawa życia i śmierci. To coś znacznie ważniejszego ~ Bill Shankly.
Tak właśnie ma się futbol to świata, nie możesz powiedzieć, że wiesz co to wierność i przywiązanie jeśli nie jesteś kibicem, wiernym kibicem żadnej z drużyn, bo po prostu nie wiesz co to.
River Plate spadło do drugiej ligi, to jedna z dwóch najbardziej utytułowanych drużyn Argentyny. Czy piłkarze odeszli? Owszem, Czy kibice zostali? Odpowiedź jest prosta. Borussia Dortmund jest 17 w tabeli Bundesligi, dwa lata temu byli mistrzami kraju. Tak wygląda oprawa na ich meczach.
Przykładów jest jeszcze wiele, ale znaleźć może je każdy sami. Jednak niech kibice tych drużyn, Steven Gerrard czy nawet Kuba, który chociaż mógłby kibicować każdej drużynie na świecie jest akurat kibicem tych z czerwonej części Liverpoolu poświecą jako przykład, że futbol to nie jest 22 facetów uganiających się za piłką za ogromne kontrakty.
Do napisania tego postu zainspirował mnie Kuba aka Liverpoolczyk aka Luis Suarez aka YNWA i Steven Gerrard. Kuba, bo jest Liverpoolczykiem, bo to on uświadamia mi to jaki to specyficzny klub i co to znaczy wierność i przywiązanie do barw. Steven Gerrard? Dla trochę mniej wiedzących legenda Liverpoolu, spędził tu całą karierę, a latem postanowił odejść z klubu, nawet mi jako osobie postronnej wobec teamu z Merseyside serce się kraje.
Kim jest Gerrard? Legendą. Uwielbiam tego człowieka, o takich jak on mówi się, że włoży głowę, tam gdzie niektórzy baliby się włożyć głowę. On ma czerwone serce (czerwony to barwy Liverpoolu), ono bije dla tego klubu, a mimo to odejdzie z niego. Dlaczego? Dzisiaj nie ma miejsca na sentymenty. Gerrard jest coraz starszy, w meczach wypluwa płuca, popełnia coraz więcej błędów (przez jeden z takich Liverpool po części stracił mistrzostwo Anglii), nie nadąża za tempem najlepszej ligi świata.
Żeby zrozumieć powagę sytuacji dodatkowo przybliżę jego słowa: 'To najtrudniejsza decyzja w moim życiu. Taka, która męczyła mnie i moją rodzinę od dłuższego czasu. Wydaję oświadczenie już teraz, by menedżer i drużyna nie byli rozkojarzeni spekulacjami dotyczącymi mojej przyszłości. Od teraz aż do ostatniego kopnięcia w sezonie będę w pełni oddany drużynie tak, jak byłem zawsze do tej pory'
Kiedyś takie zachowanie było normą, większość graczy grała od początku do końca w jednym klubie, transfery były rzadkie, ale dziś to nie do pomyślenia. Gracze największych wrogów zmieniają między sobą barwy klubowe, wszystko co za sprawą pieniędzy. Luis Figo zmieniał Barcelonę na Real Madryt (został obrzucony komórkami na Camp Nou), Mario Gotze zmieniał Borussię Dortmund na Bayern Monachium, Carlos Tevez zmieniał Manchester United na City i to jako tako uchodziło im na sucho. Co w tym czasie robił Gerrard? Grał dla Liverpoolu, grał tam kiedy Liverpool był w środku tabeli, grał tam kiedy Liverpool przechodził kryzys, grał tam kiedy głupio tracili mistrzostwo, ale grał tam przede wszystkim w meczu, który zaraz po zeszłorocznym finale Ligi Mistrzów w Lizbonie (Real - Atletico 4:1) jest dla mnie najpiękniejszym w historii futbolu.
O co chodzi z tym meczem? Polecam zapoznać się z tym przed dalszym czytaniem. Nie będę tego opowiadał, w skrócie:
KLIK
No właśnie, gol Gerrarda 3:1, potem Smicer, Xabi Alonso, Dudek. Każdy kibic Liverpoolu płacze kiedy sobie o tym przypomina. Liverpool nie jest Realem, Barceloną. To nie jest klub, który uniknie każdego kryzysu, już teraz nie umie tego uniknąć kiedy Suarez odszedł (król strzelców Premier League zeszłego sezonu) Liverpool popadł w szarość. A mimo tej szarości Stevie dalej gra dla Liverpoolu. Dlaczego odchodzi? Nie jest to pewne, ale według mnie odchodzi dla dobra klubu. Wie, że zarabia pewne pieniądze, wie, że nie daje rady, wie, że klub potrzebuje tych pieniędzy dla kogoś innego. Dlatego odchodzi. Teraz jedynym jego zmartwieniem jest to czy jego pomnik będzie ładny, czy konstruktorzy coś zepsują.
Mówimy o wierności małżeńskiej, koleżeńskiej, rodzinnej. Ale kiedy mówimy o wierności do klubu? Czy wspominamy o najtrudniejszej z trudnych miłości? West Ham United jest typowym angielskim średniakiem, ale dla mnie to najpiękniejszy angielski klub. West Ham spada, awansuje, trzyma się w lidze, znowu spada i znowu awansuje. Tak wygląda jego żywot. Jeśli jesteś dobrze prezentującym się gracze West Hamu to wiesz, że zaraz odejdziesz do Chelsea, Arsenalu, Manchesteru, Tottenhamu. Gracze odchodzą i przychodzą, ale kto zostaje? Oni.
Futbol to nie sprawa życia i śmierci. To coś znacznie ważniejszego ~ Bill Shankly.
Tak właśnie ma się futbol to świata, nie możesz powiedzieć, że wiesz co to wierność i przywiązanie jeśli nie jesteś kibicem, wiernym kibicem żadnej z drużyn, bo po prostu nie wiesz co to.
River Plate spadło do drugiej ligi, to jedna z dwóch najbardziej utytułowanych drużyn Argentyny. Czy piłkarze odeszli? Owszem, Czy kibice zostali? Odpowiedź jest prosta. Borussia Dortmund jest 17 w tabeli Bundesligi, dwa lata temu byli mistrzami kraju. Tak wygląda oprawa na ich meczach.
Przykładów jest jeszcze wiele, ale znaleźć może je każdy sami. Jednak niech kibice tych drużyn, Steven Gerrard czy nawet Kuba, który chociaż mógłby kibicować każdej drużynie na świecie jest akurat kibicem tych z czerwonej części Liverpoolu poświecą jako przykład, że futbol to nie jest 22 facetów uganiających się za piłką za ogromne kontrakty.
Subskrybuj:
Posty (Atom)